μετρητός

-ή, -ό (ΑΜ μετρητός, -ή, -όν) [μετρώ]

1. αυτός που μπορεί κανείς να τόν μετρήσει, ο δεκτικός μέτρησης ή αυτός που μπορεί να εκτιμηθεί ή να υπολογιστεί (α. «η απόσταση από το σημείο Α ώς το σημείο Β είναι μετρητή» β. «ὦ πένθος οὐ μετρητόν, οὺδ οἷόν τ' ἰδεῑν», Ευρ.)

2. αυτός που έχει οριστεί μετά από μέτρηση, ο μετρημένος («έφαγε στα χέρια τριάντα βεργιές μετρητές»)

νεοελλ.

1. ρυθμικός («πάσι με ζάλα μετρητά» — βαδίζουν με ρυθμικά βήματα, Ερωτ.)

2. φρ. α) «τοις μετρητοίς»

(σχετικά με πληρωμή) σε ρευστό χρήμα

β) «τό παίρνω τοις μετρητοίς» — παίρνω κάτι σοβαρά υπ' όψιν

γ) «ο πωλών τοις μετρητοίς»

i) αυτός που πουλάει χωρίς να κάνει πίστωση

ii) μτφ. άνθρωπος αμέριμνος, χωρίς σκοτούρες

νεοελλ.-μσν.

(το ουδ. πληθ. ως ουσ.) τα μετρητά

α) περιουσία χρηματική σε αντιδιαστολή προς την κτηματική ή αυτήν η οποία έχει καταχωρηθεί σε τίτλους («πήρε προίκα ένα σπίτι και πεντακόσιες χιλιάδες μετρητά»)

β) ρευστό χρήμα

μσν.

1. λιγοστός

2. (το ουδ. πληθ. ως ουσ.) μονάδα για μέτρηση υγρών.